Sherine Tadros është një gazetare që ka mbuluar ngjarjet në Kajro pas përmbysjes së Presidentit Hosni Mubarak. Ajo jetoi atje për katër vjet, gjatë të cilave u takua me partnerin e saj (ish) me të cilin do të martohej. Ata të dy punonin si gazetarë dhe planifikonin të martoheshin dhe të transferoheshin në Nju Jork, një qytet ku partneri i saj kishte një ofertë pune. Ajo po mendonte seriozisht të largohej nga gazetaria, pasi ndihej e lodhur fizikisht dhe mendërisht. Megjithatë, në ditën e saj të dasmës, gjithçka u përmbys.
Ajo e përshkruan historinë e saj në librin “Taking Sides: A Memoir About Love, War and Changing the World” dhe se si kjo përvojë e ndihmoi të gjente punën e saj të ëndrrave dhe një partner që e adhuron.
Historia e saj
“Pikërisht një vit pas propozimit, unë dhe i fejuari im do të nënshkruanim letrat tona të martesës në Kajro, ku kishim jetuar për katër vjet dhe punonim si reporterë. Do të transferoheshim në Nju Jork, ku i ishte ofruar një punë. Personalisht, nuk isha e sigurt nëse doja të merresha me gazetari. Sapo kisha dhënë dorëheqjen si reportere për Sky News dhe po ndihesha e rraskapitur nga puna dhe kufizimet e saj.
Ishte e qartë se isha e rraskapitur, pavarësisht çmimeve dhe mirënjohjeve që merrja me ekipin tim. Ndihesha sikur nuk po bëja asgjë për të ndryshuar jetën e njerëzve që po fotografoja me ekipin tim dhe po dokumentoja jetën e tyre. Nuk më interesonte më të shpjegoja gjërat e këqija që po ndodhnin në botë. Doja më shumë për të ndaluar këto padrejtësi.
Unë kisha filluar të flisja tashmë me Amnesty International. Ata po kërkonin një menaxher në zyrën e Nju Jorkut. Pavarësisht përvojës sime të kufizuar në fushën e të drejtave të njeriut, ata ranë dakord të bënin një intervistë përmes Zoom. E vetmja herë që mundën, sigurisht, ishte mëngjesi i ditës sime të dasmës. Unë isha shumë në mëdyshje për këtë ndryshim. Gazetaria ishte gjithçka që dija, ndërsa të gjithë më thoshin se isha i çmendur të lë një karrierë të konsoliduar dhe të suksesshme.
Unë po luftoja me mendimet e mia kur dëgjova një trokitje të fortë në derën e banesës. Ai ishte i fejuari im. “Duhet të flasim”, më tha. Fytyra e tij ishte e zbehtë dhe zëri i dridhej. E kisha parë të hutuar para apo pas një raporti të vështirë, por asnjëherë në këtë gjendje.
Filloi të fliste për një mosmarrëveshje që kishin prindërit tanë për dasmën dhe ftesat. Dhe në fund më tha: “Nuk dua të martohem. Nuk mendoj se të dua sa duhet”.
Ai paketoi gjërat e tij dhe u largua. Në momentin që erdhën prindërit e mi, 45 minuta më vonë, unë po i paketoja të miat në thasë plehrash. Hoqa unazën e fejesës dhe e vendosa në tavolinë pranë unazave të martesës që do të shkëmbenim atë natë. Ne të tre morëm fluturimin tjetër nga Kajro.
Kur mbërrita në shtëpinë time në Londër, më zuri gjumi. Të nesërmen në mëngjes, kur po lindte dielli, dola nga shtëpia me pizhame dhe eca ngadalë në rrugë. Nuk i ndjeja këmbët që më lëviznin. Dola nga trotuari dhe qëndrova në mes të rrugës.
Pak sekonda më vonë u shfaq babai im. Ai vrapoi dhe më tërhoqi mënjanë. U ulëm në buzë të trotuarit për pak pa folur dhe më pas babai, pa thënë asgjë, më çoi në shtëpi. Unë mendoj se nuk do të isha ulur atje për një kohë të gjatë dhe do të kisha lëvizur sapo të dëgjoja një makinë. Por nuk mund të jem e sigurt.
Pasi hamë mëngjes me prindërit dhe patëm një bisedë shumë të qetë, u ndjeva pak më mirë. Po shikoja mesazhet dhe emailet e mia kur pashë një nga zyra e stafit të Amnesty International. Ata më njoftuan se intervista ime ishte anuluar pasi nuk u paraqita. Unë u përgjigja duke shpjeguar se më kishte ndodhur diçka shumë personale dhe kërkova një intervistë të dytë, këtë herë personalisht, pasi isha në Londër.
Isha e vendosur të gjeja punën. E dija saktësisht se çfarë të bëja. Larg ish-të fejuarit dhe pritshmërive të të tjerëve, dyshimet që kisha u shpërndanë. Largimi nga gazetaria nuk ishte më një zgjedhje e vështirë, por e vetmja lëvizje logjike. Ata u përgjigjën pozitivisht dhe unë isha në zyrat e tyre të njëjtën pasdite.
Në fund të ditës dhe pavarësisht nga shanset negative, e mora punën. Dhe edhe pse jeta ime ashtu siç e njihja dhe vetvetja ime ishin copëtuar vetëm 48 orë më parë, ky ndryshim më dha kurajon të vazhdoja në një punë në të cilën duhej të isha.
Shtatë vjet më vonë unë jam ende duke punuar në Amnesty International. Tani, detyra ime është të sigurohem që të bëhet diçka për të gjithë ata që vuajnë dhe dokumentohen gjatë raportimeve të mia. Unë bëj një ndryshim në jetët e njerëzve duke ndihmuar në ndryshimin e politikave ose duke u përpjekur për të gjetur drejtësi ose duke luftuar për të drejtat e njeriut në vende të ndryshme.
Vetëm kur i fejuari im u nda nga unë, unë munda të jem e sinqertë me veten se kush doja të isha vërtet. Kam mundur t’i përkushtohem aktivizmit. Ishte ky realizim që më çoi në Nju Jork dhe më në fund gjeta lumturinë me një njeri që më do dhe më bën të ndihem e sigurt. Jeta ime nuk doli tamam siç e kisha planifikuar, por përfundova pikërisht aty ku duhej të isha dhe me personin me të cilin duhej të isha”.
